Japet, kojem je posvećen recentni ciklus slika Zdravka Milića, tek je jedan od 146 Saturnovih mjeseca, ali i onaj koji zbog svojih obilježja izaziva najviše kontroverzi i nadahnjuje najviše mašte. Upravo se na njemu odvijaju ključni trenuci antologijskog filma 2001.: Odiseja u svemiru po scenariju Arthura C. Clarka i Stanleya Kubricka iz 1968. godine. U SF romanu Saturnova igra Poula Andersona iz 1981. istražuje ga tim znanstvenika, a jedno je i od galaktičkih okruženja u romanu 2312 Kima Stanleya. Sada je središnjim motivom ciklusa slika Japetdrom koji od 2023. godine zaokuplja Zdravka Milića. Talijanski astronom Giovanni Cassini otkrio je Japet 1671. godine i odmah uočio neobičan fenomen njegove podjele na izrazito tamnu i izrazito svijetlu hemisferu. Japet je stoga poznat i pod nazivom Jin i Jang mjesec, jer sraz tamne središnje hemisfere sa svijetlom na polovima pod izvjesnim kutom snimanja tijekom njegove atipično izdužene i nakošene rotacije oko matičnog planeta doslovno izgleda kao poznati jin-jang simbol. Oblik mu je egzotičan, spljošten je na polovima u elipsoidan oblik čijom se sredinom proteže istaknuti, 20 kilometara visok planinski greben, jedan od najviših u Sunčevu sustavu. Konačno, na njegovoj površini izudaranoj meteoritima, posebno se ističe krater po kojem podsjeća na prednji dio svemirskog broda iz Kubrickove ekranizacije Odiseje u svemiru. Upravo su ove poznate vizualne komponente i glasine koje se šire o Japetu kao prikrivenom projektu neke superiorne izvanzemaljske civilizacije zbog njegova specifičnog oblika, putanje i omanjih dimenzija bile okidači da mu, slijedeći svoj interes za teme bliske znanstvenofantastičnim interpretacijama porijekla i budućnosti života u svemiru, Zdravko Milić posveti cijeli ciklus.
Japetdrom je posljednji u dugačkom nizu Milićevih ciklusa s nazivima koji završavaju dodatkom – „drom“, zasnovanom na grčkoj riječi dromos (trčanje, trkalište). Kod Milića u različitim kombinacijama „drom“ označava neku vrstu staze koja u izravnom ili prenesenom značenju služi kao polazište ili dolazište različitim fizičkim ili simboličkim situacijama. Tako se, primjerice, početkom milenija Tehnodrom referira slikama i skulpturama s dozom sarkazma na tehnološko društvo i civilizaciju, a recentni Dantedrom motive klasika renesansne književnosti i likovnih umjetnosti smješta u pustošne pejzaže nebeskih tijela. Izvanzemaljski pejzaž, koji u nazivu označava dodatak „drom“, uvijek je dominantni element kompozicija i unutar ciklusa funkcionira kao objedinjujući element. Olako bismo ga mogli podvesti pod pojam fantazmagorije da stjenovite pustinjske pustopoljine pod crnim nebom dubokog svemira nismo navikli gledati u snimkama koje sateliti šalju sa svojih ekspedicija na planete našeg zvjezdanog sustava. To su često snimke niske rezolucije, isprekidane točkastim smetnjama i bagovima ili linijama koje označavaju duže prekide ili probleme u transmisiji slike. Sav taj vizualni šum nataložen na snimkama izvanzemaljskih krajolika Milić će na svojim kompozicijama iskoristiti i oblikovati u dinamičnu likovnu cjelinu. Slikama ponekad čak dodaje i točkaste elektrodiode u boji koje animiraju kompozicije pulsirajućim ritmom paljenja i gašenja, a sve u nastojanju približavanja tradicionalne likovnosti suvremenoj tehnologiji transmisije slike. U posljednjim ciklusima Milić je ovakve eksperimente ili, ako želite, stil izvedbe, napustio u korist elaboracije tradicionalnih likovnih sredstava, boje i poteza, te nadasve poetične fuzije izvanzemaljskih svjetova s motivima svakodnevnog i fiktivnog zemaljskog imaginarija.
